Lekki uniwersalny pojazd piechoty

Z Biblioteki Ossus, polskiej encyklopedii ''Gwiezdnych wojen''.
Być może w archiwach są braki.

Ten artykuł wymaga poszerzenia.


Prosimy, rozbuduj go, korzystając z zaleceń edycyjnych.

Lekki uniwersalny pojazd piechoty
Podstawowe dane
Producent: Aratech-Loratus Corporation[1]
Rodzaj: Śmigacz
Specyfikacja techniczna
Długość: 5,33 m[1]
Uzbrojenie: Blaster samopowtarzalny FWMB-10[1]
Różne
Załoga:
  • 2 osoby (standardowo)[1]
  • 3 osoby (maksymalnie)[1]
Rola:
  • Wykorzystanie militarne
  • Transport
Przynależność: Najwyższy Porządek



Lekki uniwersalny pojazd piechoty, w skrócie LIUV, od Light Infantry Utility Vehicle, nazywany także śnieżnym śmigaczem Najwyższego Porządku, był modelem przystosowanego do poruszania się po śniegu śmigacza produkcji Aratech-Loratus Corporation. Stosowano je na powierzchni Bazy Starkiller, gdzie idealnie wpasowywało się w tamtejszy klimat.

Charakterystyka

Śmigacze śnieżne miały prostą i praktyczną konstrukcję. Nie były jednak wytrzymałe na zmiany temperatury, tak więc dla zwiększenia ich solidności często izolowano w nich radiatory, co spowalniało proces wymiany ciepła. Posiadał wzmocniony przez kompozytowe płyty pancerne kadłub. Na przodzie umieszczone były żeberka promiennika, dodatkowe i działające wstecznie repulsory, czujniki prędkości i wlot wymiennika ciepła repulsora. Z boków umieszczono dwa schowki z zapasową amunicją i sprzętem surwiwalowym. Przy przodzie leżało stanowisko strzelca, który do dyspozycji posiadał zmontowany w pojazd blaster samopowtarzalny FWMB-10, który stosowany był także na froncie jak broń ręczna. Można było dowolnie nim manewrować, zginając go w każdym kierunku. W razie potrzeby istniała możliwość zdemontowania działa, tak aby na przodzie położyć przewożone ładunki. Obok strzelca wmontowane były ogniwa zasilające w ochronnej obudowie. Idąc dalej od dołu znajdowały się czujniki terenu i główne repulsory. Na tyle pojazdu umieszczono dwa siedzenia, jedno dla pilota oraz jedno dla strzelca wspomagającego. Fotele miały wbudowane osłony na głowy, miniaturowe generatory osłon, emitery promienia przyciągającego oraz moduły termiczne. Za nimi znajdował się panel diagnostyki silnika, który służył do obsługi technicznej pojazdu, zbiornik paliwa, rezerwowe ogniwa zasilające, tylne żebra chłodzące oraz dwie umieszczone po bokach foteli turbiny. Składały się one ze znajdujących się bezpośrednio przy wlocie rozpraszaczy elektrostatycznych, które chroniły je przed kawałkami lodu, sprężarki wielostopniowe, wtryskiwaczy paliwa, wzmacniacza pola repulsorowego oraz wylotu wyposażonych w klapki elektromagnetyczne odchylające strumienie gazów wydechowych dla zwiększenia manewrowości.[1]

Przypisy

Źródła